Afgelopen week lag ik weer eens in de stoel bij de tandarts.
Nou moet je weten dat ik best wel een dingetje heb met tandartsen.
Overigens niet met de man waar ik nu naar toe ga, maar daarover straks meer.
Helaas ben ik van de generatie “schooltandarts”.
Ja echt.
Bij ons kwam vroeger de tandarts langs op school.
In een bus.
Als gedrilde puddinkjes werden ik en mijn klasgenoten dan de bus in gedreven.
En je gelooft het of niet.
Ook al was ik net die week bij mijn eigen tandarts geweest.
Ik had altijd wat.
Al snel begon het vertrouwen in tandartsen af te brokkelen.
Ik associeerde het met pijn en angst.
Zodra ik die witte jas al zag, wilde ik het liefst meteen terug naar huis rennen.
Gelukkig heb ik sinds een aantal jaren mijn huidige tandarts gevonden.
Hij stelt mij iedere keer weer op mijn gemak.
En neemt mijn angst serieus.
En alleen al daardoor lukt het mij steeds beter om te ontspannen.
Afijn, ik mocht dus weer eens opdraven.
Vol vertrouwen liet ik me achterover in de stoel zakken.
Want mijn huidige tandarts heeft echt mijn vertrouwen gewonnen.
En ik voelde langzaam de ontspanning in mijn lichaam komen.
Terwijl de tandarts en zijn assistente boven mijn hoofd bezig waren, bleef ik me concentreren op die ontspanning.
Ondertussen hardnekkig proberend uit mijn hoofd weg te blijven.
Ongemerkt ging de spanning toch een wedstrijdje aan met ontspanning.
En ineens gebeurde het.
Ik ging neuriën.
Het gebeurde heel spontaan.
Maar terwijl ik dat deed, herinnerde ik me dat ik dat vaker doe als ik zenuwachtig ben.
Door te neuriën word ik rustig en blijf ik bij mezelf.
Het geeft me een gevoel van vertrouwen en maakt me zelfbewust.
Zo van …
mij maak je niet gek.
En ik lag daar en bedacht me hoe fijn het is om te mogen zingen.
Om je stem te laten horen.
Zonder gene.
Gewoon omdat jij dat graag doet.
Voor mij is het allerbelangrijkste bij muziek maken dat je er van geniet.
Dat het je plezier geeft.
Het smaakt naar meer.